Dün gece rüyamda, Marmaris Belediye eski başkanı rahmetli İsmet Karadinç'i gördüm.
Bir sokağının başından ellerini arkaya bağlamış gelmiyordu.
Evvah dedim...
Şimdi başkana nasıl söyleyeceğim gazetenin kapandığını?
Yorgun ve sıkıntılı geçen günlerim rüyama böyle yansımıştı.
90'lı yılların sonuydu, Bayrak Gazetesini çıkarıyordum. Birgün belediye gittim. Başkan Karadinç makamından sekreterlikteki beni görünce 'Temel Reis gelsene' diyerek içeri çağırmıştı.
-Başkanım gazeteciliği bırakacağım!
- Sen gazeteci olarak Marmarisimize lazımsın, kesinlikle bırakma...
Diyerek nasiyat vermişti.
Yıllar geçti, bize el veren insanlar çekip gittiler. Yerlerine gelenler ise, bizi anlamadılar.
Hayırlısı artık.
Allah alnımıza ne yazdıysa onu yaşıyoruz.
Hergün gazete çıkarmak hem bedenimizi hem de kalbimizi yordu. Hiç birşey eskisi gibi değildi ve olmuyordu.
Dövize endeskli kağıt, kalıp ve matbaa ürünleri sürekli fiatları değişiyordu.
Gelişen teknolojiye basılı gazeteler yenilmeye başlamıştı.
Temmuz ayından beri direnmeye çalıştım. Ve her ay 8 bin TL üzerinde içeri giriyordum. Mecaraya gerek yoktu.
Yarayı pansuman etmeye çalıştıkça yara büyüyordu. Kolumu kestip attım.
Şimdi sevinenler olmuştur. Gündem Gazetesi kapandı diye. Ama hiç bir kimsenin üzüntüsüyle mutlu olan gördünüz mü. Herşeyi yüce Yaradana havale ettim.
Aslında uzun bir yazı yazmak amacında değildim. Sadece rüyamı yazacaktım.
Rahmetli başkanımız İsmet Karadinç'i rahmetle anıyorum. Herkes başkan olabilir ama 'efsane başkan' olamaz...
Hakkınızı helal ediniz...
Bu veda değil...
Biraz dinleneyim tekrar süprizlerle döneceğim..
Allah'a Emanet Olunuz...
