Bu konuya dair ilk elden bilgilerin çoğu Mehmet Kutlular’a ait “İşte Hayatım” isimli kitapta yer alıyor. Günlük gazetenin kuruluş safhasıyla ilgili bahis, bu kitabın 111. sayfasında şu şekilde anlatılıyor: “Zübeyir Ağabey, (haftalık) İttihad’ın günlüğe geçmesini istiyordu. Aslında, İttihad olarak günlüğe de geçecektik. Ancak, S. Özcan faktörü vardı. Yine hisselerin yüzde 51’ini istiyordu. Defalarca istişare yaptık, ağabeylerle birlikte.”

Yapılan bir dizi istişarenin ardından, nihayet “Yeni Asya” ismiyle günlük bir gazetenin çıkarılmasına karar verildi. Gazetenin ilk sayısı 21 Şubat 1970’te yayınlandı.

Adı geçen kitabın “Dördüncü Bölüm”ündeki “Yeni Asya gazetesi” başlıklı kısımda ise, şunları anlatıyor Mehmet Kutlular:

“Zübeyir Ağabey, gazeteye çok önem veriyordu. Gazeteyi ve yayın politikasını yakından takip ediyor, şekillendiriyordu. ‘O böyle değil, şöyle olacak’ diye tâlimatlar veriyordu. Gazeteye az gelse de, meseleleri telefonla hallediyordu. Süleymaniye’de birlikte kaldığımız için, bu gibi konular problem teşkil etmiyordu; sık sık görüşme imkânımız vardı.

“Zübeyir Ağabey, yayıncılığın bir diğer kolu olarak kitap yayıncılığında da Mihrap Yayınevi’ni kurdurmuştu. Gerekçesi, ‘Gazetede çıkan yazılar heder olmasın. Çıkan güzel tefrikaları, makaleleri toplayıp kitap yaparız. Hem, gazeteler para kazanmaz, geçmişte her zaman zarar ederek gelmiştir. Yayınevi, aynı zamanda o zararı kapatacak bir gelir kaynağı da olur’ düşüncesi idi.”

Kutlular, Zübeyir Gündüzalp’in bir başka meziyetini de şu ifadelerle anlatır: “Zübeyir Ağabeyde yuvarlak ifade kesinlikle olmazdı. Hele, söz konusu Risâle-i Nur, Üstad Bediüzzaman ve mesleği olduğu zaman... Net, kesin söyler ve tavrını ortaya koyardı. Yanlış anlaşılacakmış, karşıdakiler kırılacakmış, darılacakmış gibi endişelere onun yapısında yer yoktu.”

Bayram Yüksel’in anlattıkları

Üstad Bediüzzaman hâs talebelerinden merhum Bayram Yüksel’in bazı hatıralarını şifâhen de dinledik. Bunların mühim bir kısmı yazılı kayıtlara geçti. Aşağıda nakledeceğimiz kısım ise, Yeni Asya gazetesinin ilk günlerinde Zübeyir Gündüzalp ile aralarında geçen konuşmalar olup hayli dikkat çekici noktaları ihtiva ediyor. Şöyle ki:

"Üstadımızın, Risâle-i Nur'un tarz-ı hareketini, hem ihlâs, istiğna, mahviyet, fedakârlık, kahramanlık, iktisat; kardeşlerine karşı tevazu, şefkat; düşmanlarına karşı şecaat, cesaret derslerini Üstad’dan sonra Zübeyir Ağabeyden aldık. Sahabelerin isâr hasletine mazhardı.

"Onda, Risâle-i Nur'a ve Üstadımıza karşı öyle bir bağlılık vardı ki, katiyyen taviz vermezdi. Üstad’dan ne görmüş, ne işitmişse harfiyen tatbik ederdi. Çok zaman siyasî mevzuları, hayat-ı içtimaiyeye dair meseleleri Üstadımız Zübeyir Ağabeye havale ederdi.

“Üstadımızın işaret ve emri olmadan katiyen ne mektup yazar, ne de başka şeyle meşgul olurdu. Daima Üstad, Risale-i Nur diye yaşar, onlarla yatar, kalkardı.

“Zübeyir Ağabeyin gayreti de yetişilmez mertebede idi. Bizim anlayamadığımız meselelere o çok ehemmiyetle eğilirdi. Meselâ, Zübeyir Ağabey, Galata Köprüsü’nde gazete satmıştı. Ankara’ya geldiğinde, ‘Niye böyle yapıyorsun? Sen gazeteci mi oldun, ne lüzum var da gazete ile meşgul oluyorsun? Bunlarla çocuklar meşgul olur, sen çocuk musun?’ diye, haddim olmayarak darılmıştım. Çok üzüldü: ‘Haklısın, ama Üstadı ve Risale-i Nur’u ne ile tanıtacağız? Üstadımız bizlere gazete okutturmuyor muydu? Üstad sağcı neşriyatı takip etmiyor muydu? Gazeteciliğin on seyyiesi olursa, yüz hasenesi olur. Bu iyi bir meslek değil, gazetecilikle insan kendini harcar, çok zor bir meslek. Ben bunlara mani olamam. Üstadı dünyaya ilân edeceğim, dünyaya tanıtacağım, diye bu tehlikeye atılıyorlar. Biz aleyhinde olmayalım. Ben bunları teşvik için gazete sattım’ demişti.” (Bkz: Son Şahitler-III: 106.)