Hikmet dünyasında yaşadığımıza ve herşey bir sebebe bağlandığına göre, şu soruları sormanın zamanı gelmedi mi?

● Biz, meali “Kim bir kimseyi öldürürse bütün insanları öldürmüş gibi olur.”2 ayetini şöyle tefsir eden Bediüzzaman’a göre hadiseye bakmayacak mıyız? Şöyle ki:

“Beşerin fıtratındaki istidad-ı isyan ve tehevvür, gayr-ı mahdut olduğunu göstermektir. Hayra olduğu gibi, şerre dahi insanın kabiliyeti nâmütenâhi gibidir. Hodgâmlıkla öyle insan olur ki, heves ve ihtirasına mâni herşeyi, hattâ elinden gelirse dünyayı harap ve nev-i beşeri mahvetmek ister.”3

● Bu haris, isyankar ve tehevvüre kapılıp öfkesinden kuduran insanoğlu, “Zemin yüzündeki hâkimiyet-i âmme dâvâsı”4 yüzünden 1., 2. Dünya savaşlarında, İkiz Kuleleri bombalamasıyla ve Ortadoğuya, Afganistan’a vs. çöreklenmesiyle 100 milyonlarca insanın ölümüne, sakatlanmasına, insanlığın perişan olmasına sebep olmadı mı? Kendi hasis emelleri için Ortadoğuyu kan gölüne çevirmedi mi?

● Koronavirüs için pompalanan aşırı korku, panik Deccalizmin/Süfyanizmin kolları olan “Gizli ifsat, ahlaksızlık, dinsizlik ve zındıka ve mason komitelerinin”5 yüzünden değil mi?

● İnsanları evlerine hapsedip üretimi sıfıra indirmek ve açlığa mahkum etmek, biribirine düşürmek ve kendine bağlamak istemiş olabilirler mi?

Keza, “İnnel-insane kânet zalumen cehula/İnsan çok zâlim ve çok câhildir.”6 “sırrıyla şedit bir zulümle mukabele eder. Tarafgirlik hissiyle, bir caninin hatasıyla, değil yalnız akrabasına, belki taraftarlarına dahi adavet eder. Elinden gelse zulmeder. Elinde hüküm varsa, bir adamın hatasıyla bir köye bomba atar.”7

● Havf, korku damarı “iki, üç, dört ihtimalden bir olsa, hattâ beş altı ihtimalden bir olsa, ihtiyatkârâne bir havf meşru” iken, yirmi, otuz, kırk, hatta 100 bin, 500 bin ihtimalden bir ihtimalle havf etmek evham değil mi?

● Afrikada yalnızca Giardia adlı parazit 200.000 çocuğun ölümüne yol açarken…“Her yıl gripten senede 600 bin kişi ölürken” (Doç. Dr. Nejat Altıntaş) korona virüs gibi basit hastalıklar üzerinde dünyayı velveleye vermek ne anlama geliyor? Bunun yüzünden şeairleri yasaklamak ve terk etmek neyin nesidir?

● İfsat komiteleri, Asya münafıkları, Avrupa zalimleri bu korku damarımızı fena halde işletip kendi hasis emellerine alet etmiş olamaz mı?

● Öyle ise, biz, meselelere “sihirbaz diplomatların, dessas zalimlerin, yalancı, gaddar, işleri menfaat üzerine döndüren siyaset canavarları ve cambazlarına göre değil, Kur’an ve Sünnet-i Seniyye’yi tefsir ile her meselede isabet eden Risale-i Nur’un gözüyle bakmak durumunda değil miyiz?  

Dipnotlar:

1-Bediüzzaman Said Nursî, İşaratü’l-İ’caz, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, Risale-i Nur Enstitüsü/internet, s. 28.;

2-Maide Suresi, 32.;

3-Bediüzzaman, Sünuhat, s. 27.;

4-Emirdağ Lahikası, s. 184.;

5-Bediüzzaman, Sözler, s. 366, 722, 723, Lem’alar, s. 157, 168, Emirdağ Lâhikası, s. 378, 397, 399, 413.;

6-Ahzâb Sûresi, 72.;

7-Emirdağ Lahikası, s. 38.