Zeynep Sayın Ölüm Terbiyesi adlı kitabıyla tarihî bir süreci de analiz ederek ölüm ahlâkını ele alıyor. Ölülere yapılan “kabalığa” karşı nezaketi ve ölüm terbiyesini unutmayalım diyor. Ayrıca şehirlere yapılan “mitolojik ve ideolojik” inşaat yapıtlarının altında yatan bilinçaltı politikasına da dikkat çekiyor. Yazar, konuyu değerlendirirken, okuru da ölüm ahlâkı üzerine düşünmeye çağırıyor.

“Ölüm insanın sınırıdır”

Zeynep Sayın Ölüm Terbiyesi için şunu söylüyor: “Bu kitabı yazmış olmamın sebebi, mezarı esirgenen, mezarına saldırılan ölülere yapılan kabalığa, üstüne silgi çekilen tarihe, uzun (aynı zamanda İslâmî) bir geleneğin bilinçaltıyla cevap vermeyi, unutulmuş bir nezaket ve ölüm terbiyesini hatırlatmak istemiş olmamdır. Bu kitabı memleketimin noksanlığını çektiği (kanımca en önemli şey) üzerine, imge ve ölüm ahlâkı diyebileceğim şey üzerine yazdım. Ölüm insanın sınırıdır. Ölüm herkeste ortaktır, herkesin vecde erdiği, çıktığı yer aynıdır. Gerçek olandır. Reeldir. Ölümdür.” 

Mezar taşları yaşayanlara imgedir

Zeynep Sayın imgeler üzerinden bu geleneğin izinin sürülebileceğini, başka tür bir insan topluluğuna duyulan umut ve özlemlerin tarihî zaman içinde günümüze kadar geldiğini düşünüyor: 

“Kıyametin kopması aslında insanlığın doğrulmasına, uyur iken uyanmasına, uyur iken uyarılmasına, isyan etmesine bağlıdır. İsyan eden, bu dünyayı ve ahireti temellük ve temsil etmeyi bırakacak, tığ-ı teber şah-ı merdan olacaktır. Hiçbir kusur, mülkiyetçilik kadar kötü değildir ve bu mülke, en başta kişinin kendi başı ve kimliği dahildir.”

Mezar taşlarının hayatta kalanlar için bir imge olarak gördüğünü söyleyen Zeynep Sayın, “Mezar taşları, yatmakta olan ölünün hatırasını ayağa kaldırır. 

İmge cesedin bir zamanlar canlı olduğunun kanıtıdır; bir zamanlar insan olmuş olduğuna düşülen kayıttır.” 

HABER: KÜBRA ÖRNEK
[email protected]