Geldi de nereye ve nerede? 

Ha, bayram insanın içinde, diyeceksiniz de... içimizin o neşesini yansıtacağımız aynaların da yolu kapalı... 

Kabe bizi kabul etmedi. 

Camiler kapısını kapattı. 

Ayasofya'nın ah'ı dedi ki: "Bu benim dinmeyen acımı öteki kardeşlerim de yaşasın ki... belki hepsi birden duaya durur; benim de kapılarım hakikate açılır."

Şimdi bayram ama... işte o hasret cümlesinin tam zamanı: "Nerde o "eski" bayramlar?" 

Çoktandır uzaktık hem kendimize hem ötekimize... 

Ne oluyoruz, demeye gerek yok; unutmuştuk selâmlaşma, tebessüm, yardımlaşma, düşeni kaldırma, nezaket, nezafet, safiyet, uhuvvet, muhabbet, meşveret, iyi niyet, merhamet, hürmet... bayramlarını. 

Bay-ram... zen-gin-lik demek... 

Zenginlik... azken/çokken vermek demek... 

Zenginlik... elimizdekilerin, kendimizin emanet olduğunu bilmek... 

Zenginlik... âciz, fakir olduğumuzu kabullenmek... 

Her şeye rağmen bayramınızı can u gönülden tebrik ediyor; insanlığımıza bulaşan bu "virüslerden" bir ân önce temizlenmek için ciddî gayretlere de birbirimizi usuletle ve suhuletle teşvik edelim. 

İçim kan ağlıyor;

Can ağlamak istiyorum!

Hürmetle, muhabbetle efendim!