Mahcup oldular!..

 

Anadolu’da yaşayan ve Allah dostlarından olan Mehmet Dede’yi çekemeyen bâzı kimseler vardı.

Bunlar, bir gün toplandılar.

Ve geldiler bu zâtın dergâhına.

Maksatları, kötü idi!

Onu imtihan edeceklerdi.

Şöyle ki;

Ona bâzı suâller soracaklardı.

Güyâ o da bilemeyecekti.

Ve mahcup olacaktı.

Plânları böyle idi.

Ama kime yapacaklardı bunu?

Kimi imtihan edeceklerdi?.

İşte bundan haberleri yoktu.

Velhâsıl huzuruna girdiler.

Ve oturdular.

Mehmet Dede, onlara baktı.

Bir bakışta, bildi maksatlarını.

Gözlerini yumdu.

Ve kalbinden;

“Yâ Rabbî! Bunlar beni mahcup etmeye gelmişler. Sen onları mahcup eyle ve hidâyet ver kendilerine” diye duâ etti.

O anda bir hâl oldu onlara.

Bön bön birbirlerine baktılar.

Unutmuşlardı ne soracaklarını.

Silinmişti hâfızalarından o suâller.

Allahü teâlâ unutturmuştu onlara.

Tek kelime hâtırlayamadılar.

Ve yetişti hidâyet.

Anladılar hatâlarını.

Mahcup ve pişmân oldular.

Ne diyeceklerini bilemediler.

Büyük velî, bu hâli görünce:

“Yâ Rabbî! Bunları eski hâllerine çevir” diye duâ etti içinden.

O anda her şeyi hâtırladılar

Soracakları sualleri de.

Ama çok mahcup olmuşlardı!

Elini öpüp, özür dilediler kendisinden...