Kısır kadro

Fenerbahçe sistemindeki arızalar daha 1. dakikadan ortaya çıktı. Caner’siz sol kanat felç oldu. Çünkü Kadlec ağır ve yetersizdi, Caner’in hücum görüşüne hiç sahip değildi. Emre’siz orta saha defansifti, tıkandı. Meireles ile Selçuk topla çıkamadı. Yani Konya’nın orta saha kalabalığı ile yarattığı enerji ve solda bulduğu maden (!), rakibini şoka soktu. Golde Mert’in pas ikramı vardı, ama ev sahibinin hızlı oyunu zaten sinyali veriyordu. Konya disiplinini yitirmeyince, Fener’in oyun kurgusu duran toplara kaldı. Zaten Emenike her seferinde rakip defansın içinde kayboluyor, Sow da ikili baskılarda pes ediyordu.

Ama gol gelmedi. 59. dakikada Emre girinceye dek ne oyun, ne anlayış değişmedi. Sadece Kadlec biraz daha kendini ileri taşıdı. Ama pas bağlantısı yine kayıptı. Duran top imdada yetişti. Daha doğrusu konuk ekibin en yüreklisi Egemen. Zaten Webo-Meireles değişimi de hava akınlarının artacağını kanıtlıyordu. Ama Sow da tercih edilebilirdi, sıfır katkıyla oynuyordu. Konya ise ilk yarı ile yüzde yüz değişim göstermişti. Enerji düşmüş, golün üstüne yatılmış, direnç azalmıştı. Onun için 1 puan kazançtı.

İsmail Kartal’ın özellikle orta saha tercihleri sorgulanabilir. İlk 11’i görenlerin aklına takılan “Bu takım nasıl gol atacak?” sorusu, o orta sahadan kaynaklandı. Zira üretim değil, tüketim merkezi gibiydi. Bu nedenle de ilk 45’te forvet ile diğer bölgeler arasında uçurum oluştu. Oysa Emre ile başlanabilir ya da Diego tercih edilebilirdi.