Emekleye emekleye yürümeyi öğrendik önce, dizlerimizde kanlarla yürüdük bir müddet, sonra koşmayı öğrendik.
Bir oyuncağa sahip olmamıza ağlamanın yetmediği yerde dua etmeyi öğrendik;
Kalbimizle istemeyi öğrendik sevdiğimiz şeyi. Sevmeyi öğrendik.
En güzeli bizim olsun istedik oyuncakların. Benciliği öğrendik.
Barbie bebeklerimizin kolunu kırdık, tekerleklerini çıkardık oyuncak arabalarımızın, kırdık. Kıymet bilmemeyi öğrendik.
Herkes bizimle oyuncaklarını paylaşsın ama bizimkilere kimse dokunmasın istedik. Cimriliği öğrendik böylece.
Paylaşmayı öğrendik sonra ağlamasın diye kardeşimiz, annemiz ona kızmasın diye suçu üstlenmeyi öğrendik ve sır tutmayı.
Yakar top oynadık, can yakmayı öğrendik ve kaçmazsak canımızın yanacağını öğrendik.
Körebe oynadık, sezgilerimize güvenmeyi öğrendik önce ve yanılma payı bırakmayı sezgilerimize de.
Oyunun en güzel yerinde çelme taktı arkadaşımız, düştük ve kaybettik oyunu. Güvenmemeyi öğrendik.
Büyüdük, kanayan dizlerimizden daha büyük yaralarımız oldu büyüdükçe. Ve katlandıkça sızısı yaralarımızın sarılmayı ve sonra daha sıkı sarılmayı öğrendik.
Filmler izledik, kitaplar okuduk ve hepsinde iyi kahramanlara hayran olduk. Kapağını kapatıp kitapların hayal etmeyi öğrendik ve beklemeyi.
Büyüdük sonra, her gün başka bir şey öğrendik;
Kıskançlıkla güvensizlik ve samimiyetle yüzgöz olmak arasında çok ince bir çizgi olduğunu öğrendik.
Özür dilemenin ve affetmenin de en az hata yapmak kadar insana özgü bir davranış olduğunu,
İnsanların hatalarını uluorta açık etmenin ve hor görmenin kişiyi yüceltmediğini öğrendik.
Çocukları sevmeyen insanların iyi kalpli olmadığını öğrendik, çocuk sevgisinin aşkın en temiz hali olduğunu öğrendik.
Egolar uğruna incitmeden, kırmadan, üzmeden de kimseyi sevebilmenin mümkün olduğunu öğrendik.
Bir şey uğruna adilce savaşmanın kazanmaktan ya da kaybetmekten daha mühim olduğunu öğrendik.
Ve eğer farkına vararak yaşamışsak günü, bugün her birimiz bambaşka şeyler öğrendik.
Siz bugün ne öğrendiniz bilmiyorum ama ben bugün bildiklerimi unutmayı öğrendim.
Bir oyuncağa sahip olmamıza ağlamanın yetmediği yerde dua etmeyi öğrendik;
Kalbimizle istemeyi öğrendik sevdiğimiz şeyi. Sevmeyi öğrendik.
En güzeli bizim olsun istedik oyuncakların. Benciliği öğrendik.
Barbie bebeklerimizin kolunu kırdık, tekerleklerini çıkardık oyuncak arabalarımızın, kırdık. Kıymet bilmemeyi öğrendik.
Herkes bizimle oyuncaklarını paylaşsın ama bizimkilere kimse dokunmasın istedik. Cimriliği öğrendik böylece.
Paylaşmayı öğrendik sonra ağlamasın diye kardeşimiz, annemiz ona kızmasın diye suçu üstlenmeyi öğrendik ve sır tutmayı.
Yakar top oynadık, can yakmayı öğrendik ve kaçmazsak canımızın yanacağını öğrendik.
Körebe oynadık, sezgilerimize güvenmeyi öğrendik önce ve yanılma payı bırakmayı sezgilerimize de.
Oyunun en güzel yerinde çelme taktı arkadaşımız, düştük ve kaybettik oyunu. Güvenmemeyi öğrendik.
Büyüdük, kanayan dizlerimizden daha büyük yaralarımız oldu büyüdükçe. Ve katlandıkça sızısı yaralarımızın sarılmayı ve sonra daha sıkı sarılmayı öğrendik.
Filmler izledik, kitaplar okuduk ve hepsinde iyi kahramanlara hayran olduk. Kapağını kapatıp kitapların hayal etmeyi öğrendik ve beklemeyi.
Büyüdük sonra, her gün başka bir şey öğrendik;
Kıskançlıkla güvensizlik ve samimiyetle yüzgöz olmak arasında çok ince bir çizgi olduğunu öğrendik.
Özür dilemenin ve affetmenin de en az hata yapmak kadar insana özgü bir davranış olduğunu,
İnsanların hatalarını uluorta açık etmenin ve hor görmenin kişiyi yüceltmediğini öğrendik.
Çocukları sevmeyen insanların iyi kalpli olmadığını öğrendik, çocuk sevgisinin aşkın en temiz hali olduğunu öğrendik.
Egolar uğruna incitmeden, kırmadan, üzmeden de kimseyi sevebilmenin mümkün olduğunu öğrendik.
Bir şey uğruna adilce savaşmanın kazanmaktan ya da kaybetmekten daha mühim olduğunu öğrendik.
Ve eğer farkına vararak yaşamışsak günü, bugün her birimiz bambaşka şeyler öğrendik.
Siz bugün ne öğrendiniz bilmiyorum ama ben bugün bildiklerimi unutmayı öğrendim.