Ülkelerin simge kişilikleri vardır, şehirlerin de... O ismi andığınızda, ilk akla gelen, yaşadığı kent için yaptıkları, özverisi ve bıraktığı izdir.
Bu bir sevgi ve saygı halkası yaratır. Halkayı oluşturan toplum, onu bağrına basar, bir daha bırakmaz.
Bu sevginin yaşı yoktur; küçük ya da büyük herkes ona saygı duyar, ondan zarar gelmeyeceğini bilir.
Bu kişi işadamı da olur, öğretmen de, esnaf da, işçi de... Bu sevginin etiketi olmaz, çünkü yürekle yıkanmıştır, rütbe aramaz.
Kimlik yeterlidir.
Bu isimlerden biri, Karşıyaka'nın simgesi olan Mustafa... Mustafa Baykara... Karşıyakalı'nın tanıdığı özellikleriyle "Bir Baba Hindi" ya da "Etendim" Mustafa...
****
Çocukluğum Karşıyaka'nın en kalabalık mahallelerinden Donanmacı'da geçti. İlçenin en eski mahallesi... Orada doğdum, büyüdüm. Şimdiki gibi şekilsiz apartmanlar değil, güzel, bahçeli evler vardı o mahallede... İki katlı, geniş tavanlı, rahat, kullanışlar yapılar...
Sokakları da genişti, o kadar ki, en ateşli futbol maçları o sokaklarda oynanırdı.
10 yaşlarındayım sanırım, o gün yine mahalle arkadaşlarıyla çift kale top oynuyoruz. Kavga, gürültü, kan ter içinde...
Sokağın bir ucunda hafif göbekli bir gencin oturduğunu gördüm bir an... Bizleri her top alışımızda alkışlıyor, gol attığımızda ise avazı çıktığını gibi bağırıyordu, "Karşıyaka sizlerle gurur duyuyor"...
Maçtan sonra sardık etrafını... Üstü başı beyaza bulanmıştı, bir önlük vardı önünde... Güleç yüzüyle, sevgi dolu bakışıyla hepimizin başını okşadı, "Aferin size" dedi... İsimlerimizi sordu ve kendi adını söyledi: "Bana Mustafa derler"...
***
O günden sonra Mustafa bizim için bir ağabey, bir kardeş gibi oldu. İri gövdesi ve o sıcak gülüşüyle hep aramızdaydı.
Çarşıda, maçta, sokakta, okuldan çıkışta...
Bu sevgi halkası, kısa sürede büyüdü... Onunla çok maça gittik örneğin; Karşıyaka stadında çok maç izledik.. Gode Cengiz'i, Rasin'i... Bana çocukluğumda Gode Cengiz efsanesini anlatan hep Mustafa olmuştur. Benden yaşça büyüktü ama yüreği benimleydi. Sadece bana değil her çocuğa yaklaşımı sevgi ve saygı doluydu. Kimbilir içinde ne fırtınalar esiyor, ne sıkıntılar yaşıyordu ama biz bilmezdik, belli etmezdi. O hep gülerdi, Karşıyaka'nın güleç yüzüydü.
O yılları aklımdan hiç çıkarmadım. Beynim henüz unutturmadı bana, ihanet etmedi benliğime... O yüzden Mustafa'nın benim için hep umut olduğunu, insanlık olduğunu, inanç olduğunu hiç unutmadım.
O benim için hep "Karşıyaka sevgisine" örnekti.
***
Karşıyaka insanının, diğer kentlere benzemeyen bir özelliği vardır. Sevgisini unutmaz, unutturmaz. Bir insanı sevdi mi, ölünceye kadar yanında olur. Vefalıdır. Bugün dünyanın neresinde olursa olsun, her Karşıyakalı, doğup büyüdüğü toprakları özler, takımını destekler.
Ve de Mustafa'sına selam yollamayı unutmaz.
Çünkü Mustafa o güleç yüzünü, sevgi dolu yüreğini, Kaf Kaf tutkusunu, daha küçük yaşta toplumla paylaşmaya başlamış ve asla bu sevgiye inanet etmemiştir.
Alaybey'de doğup büyüyen, uzun yıllar bir ekmek fırınında çalışan ve erken yaşta anne ve babasını kaybeden Mustafa için Karşıyaka, ailesidir.
Karşıyakalı için de Mustafa, evladı, kardeşi, ağabeyidir. Kız, erkek her genç için Mustafa, Karşıyakalı idolüdür.
Herkes bilir ki, ondan asla zarar gelmez.
***
Geçiğimiz günlerde, yüreğimi hoplatan haber haber yayıldı internet sitelerinden "Mustafa'yı kaybettik" diye... O an, dünyada küstüm sanki... Benim gibi binlerce Karşıyakalı da ayrı duyguyu yaşamıştır eminim. Sonra çok geçmeden, Karşıyakalı tüm sitelerden bu üzücü haberin yalan olduğu yayınlandı, "Mustafamız yaşıyor" dendi.
Tüm Karşıyaka buna sevinmiştir, kesin.
Bir insanın toplumun yüreğinde yer etmesi için hayır yapması ya da uluslararası başarı kazanması gerekmez. İnsan olması, yaşadığı kenti kalbinde taşıması yeterlidir.
Statda Karşıyaka'nın futbol maçlarını izlerseniz, "Bir baba hindi" çektiren, iri kıyım sevimli bir adam görürsünüz, o Karşıyakalı Mustafa'dır.
Size efendim de diyemez, "Etendim" der.
****
Önceki gün vapura biniyorum işe gelmek için... Hemen çarşı girişinde küçük bir kalabalık ilişki gözüme... Yanlarına gelince aralarında Mustafa'yı gördüm, onlara başarılı olmaları gerektiğini anlatıyordu. Sonra Kaf Kaf çektiler hep birlikte... Bir an göz göze geldik, gülümsedik birbirimize...
Beni hatırladı mı bilmem ama ben 40 yıl önceki anılarına dönüvendim...
Sen çok yaşa Mustafa emi...