Bir köşe yazarı editör için, en etkili toplumsal tepki, olumlu ya da olumsuz karşı görüşlerdir.
Çünkü herkesin fikri, dünya görüşü farklı... Yazdığın bir yazı sert tepki de görebilir, övgü de toplayabilir.
Editör, bir anlamda haber müdürü gibi çalışır, sayfasına koyduğu haberleri denetler, sorar soruşturur. Şüphecidir, sayfasında sadece gerçeklerin haber olmasını ister. Sorumluluğu vardır, hatada müdahale eder...
Ancak köşe yazısının öyle bir şansı yok. Bu tamamen yazarın fikirlerine, kendi gerçeğine dayanır. Gözlemleri, yaşadıkları, kültürü, tecrübeleri ona ışık olur.
Yazısının hakkını verecek, sadece okurdur. Kimi okur geçer, kimi üstünde düşünür, kimisi de yorum yapar.
***
Yeni Asır'da 22 yıldır yazıyorum. Bunun 16 yılı tv yorumculuğuyla geçti, sonrası da "Yaşadıkça" formatında...
Hep köşemi birileri okuyor diye düşünürdüm. "Biri, bir yerde benim gibi izliyor" derdim. Ama o kadar... Çünkü geriye dönüşü azdır okurun... Geçmişte olduğu gibi ya telefon edecek ya da gördüğü yerde söyleyecek. Yani takibi zor bir süreç...
Ancak elektronik posta, facebook ya da twitter bu süreci kısalttı, günü gününe takibi getirdi. Uzunca bir süre yazılarımı Facebook'ta paylaşmayı düşünmedim, hatta bundan uzak kaldım. Ancak bu kontrollü tavır, beni yine okuyucuyla iletişimden uzak tutmuştu, bu kesin...
Bir süredir yazılarımı Facebook'ta paylaşmaya başladım ve gördüm ki yorumlar alt alta sıralanıyor.
O zaman anlıyor ki insan, seni birileri takip ediyor, okuyor, yorumluyor.
Hissetmekten öte bir şey bu, yaşıyorsun.
***
Dünkü Karşıyaka Tren İstasyonu yazım dikkat çekti, hatırı sayılır bir paylaşım aldı ve altında da ilginç yorumlar getirdi... Yorumdan öte paylaşılan gözlemler söz konusu... İzlediğim yoldan birçok kişi geldi, çoğunluk hak verdi ve başka örnekler de getirdi. Biri de bir can dostumdan... Hem de geceleri ışıl ışıl yanan bir başka tarihi değerimiz, gözbebeğimiz Basmane Tren İstasyonu üzerine... İstasyonun pejmurde hali onu da çok üzmüş...
İçi seni, dışı beni yakar misali...
Onun yorumunu okuyunca ben de üzüldüm ve bir an, benim de bir süre önce oradan geçtiğimde benzer duyguları yaşadımı hissettim...
İşte gazeteci arkadaşım Işık Teoman'ın gözlemleri ve uyarısı:
***
"Hürol'um, elinize sağlık pek güzel yazmışsın. Ancak hazır konu garlardan açılmışken, Basmane Gar'ından söz edeyim. Her sabah ve akşam kullandığım güzergah; çünkü metroya oradan gidiyorum, yolum garın içinden geçiyor. Tarihi Basmane Gar, şu anda rezil bir otopark olarak kullanılıyor, yetmiyormuş gibi, salkım saçak kasaba görüntüsündeki satıcılar, peynir, ucuz takılar, ucuz kitaplar, sağlıksız denetimsiz gıdalar, beyaz çarşaflardan yapılmış gölgelikler. Yağmurluklar tam bir rezillik. Hangi tarihi yapıya önem veriyoruz ki, göz bebeğimiz gibi koruyacağımız yerlere birer rant gözüyle bakıyoruz. Basmane Gar, pırıl pırıl olacağı yerde hem otopark olarak kullanılıyor hem de gelir getirsin diye satış reyonlarının bulunduğu garip bir görüntü içinde. Basmane Gar'daki şark görüntüsüne son verilmeli diye düşünüyorum... Bir gün akşam işten çıkınca Basmane Gar'dan İzban hattını kullan evine giderken, rezilliği kendi gözlerinle gör."
***
Haklı sevgili Işık... Çünkü İzban'ın olduğu her yeri, seyyar satıcılar dolduruyor, pazarcı zihniyete göz yumuluyor. En çok yolcu taşıyan araçlara akın akın giden müşteriye yakın olmanın en ucuz yolu bu olsa gerek...
Ancak kimsenin aklına tarihi korumak gelmiyor. Bırakın ona dokunmayı, korumayı, daha çok yakıp yıkan bir zihniyet var bizde...
Biri yol buldu mu arkasından diğerleri geliyor. Denetim zaten yok...
İşte onun için her şeyimiz var belki ama vefa duygumuz, tarihi koruma bilincimiz, hala Ortaçağ zihniyeti...
Yaşatmak yerine yıkmak, bitirmek sicilimiz.
GÜNÜN SÖZÜ
Her yeni gün, her şey için, yeni bir başlangıçtır. Yeter ki bunun farkında ol. (HD)