Daha sonra diğer risaleleri de okumaya başlar. İsmail artık vaktinin çoğunu risale okumakla geçirir. İsmail, Ankara’da bulunduğu bir zaman Taşköprülü Sadık Bey’le bir otelde buluşur. Sadık Bey, İsmail’e yarın Emirdağ’a Bediüzzaman’ı ziyarete gideceğini söyler. İsmail, “Ben de seninle gelmek istiyorum” diyerek ertesi gün iki dost birlikte Emirdağ’a doğru yola çıkarlar.

Bir gün sonra Eskişehir’e varırlar ve geceyi Yıldız Oteli’nde geçirirler. Sabah erkenden Eskişehir’den yola çıkarlar ertesi günün gece Emirdağ’a varırlar. Geceyi Merkez Camii’nde geçirmek için camiye doğru giderler. Gece sessizliğinde yürürken bir evde inilti sesi duyarlar ve bir bekçiyle karşılaşırlar. Bekçi onlara, “Buralarda durmayın, şeyh efendi zikrediyor!” der. Meğerse bu duydukları inilti Bediüzzaman’ın zikir sesiymiş. O gece Sadık Bey ile İsmail’in kalpleri bir an önce Bediüzaman’la görme heyecanına kaplayınca evinin önünden bir yere ayrılmazlar. 

İsmail ilk defa Emirdağ’a gelmişti. Yüreğindeki derin hasret, ona her şeyi göze aldırdı ve Bediüzzaman’ın kapısını korku içinde de olsa tıkırdattı. Kapıyı Zübeyir Gündüzalp açtı ve onları Bediüzzaman’ın odasına davet etti. Sadık Bey ve İsmail odaya girdiklerinde Bediüzzaman onları ayakta karşıladı. Sadık Bey ani ve çevik bir hareketle Bediüzzaman’ın ayaklarına kapandı ve hüngür hüngür ağlamaya başladı. Şefkat kahramanı Bediüzzaman eğildi ve Sadık Bey’i omuzlarından tutarak, “Kalk kardaşım Sadık Bey” diyerek onu yerden kaldırmaya çalıştı. Sadık Bey bir türlü ayağa kalkamadı. Bediüzzaman, bir daha Sadık Bey’in omzundan tutarak, “Evladım kalk ayağa hakkını bana helal et. Sen bana Denizli hapsinde dokuz ay çorba pişirdin. Bana hakkını helal et!” dedi. Sadık Bey nihayet sevinç ve hüzün dolu bir ruh haliyle ayağa kalktı. Bediüzzaman kollarını açtı samimi ve içten bir sevgiyle kucakladı. İsmail bu manzara karşısında gözyaşlarına engel olamadı. Bediüzzaman daha sonra İsmail’i de kucakladı. İsmail hasret ve sevgiyle Bediüzzaman’ın elini öptü. Bediüzzaman yere serdiği şiltenin üzerine İsmail ile Sadık Bey’e yer gösterdikten sonra Sadık Beyi işaret ederek, “Bu kardaşım hapishanede dokuz ay benim çorbamı pişirdi. Bana çok hakkı geçti.” dedi. Bir müddet sonra Bediüzzaman bohça içinden bir cübbe çıkararak “Bu Mevlana Halid’in cübbesi” diyerek Sadık Bey’e giydirmek istedi. Sadık Bey, Bediüzzaman’a karşı olan saygısından dolayı cübbeyi tutarak kendisine onun giydirmesini istemiyordu. Sonra Zübeyir Gündüzalp, “Cübbeyi ben tutayım” diyerek Bediüzzaman’ın elinden cübbeyi aldı. Önce Sadık Bey’e sonra da İsmail’e giydirdi. Bediüzzaman daha sonra onlara tatlı ikram etti. 

Daha sonraki zamanlarda İsmail Fakazlı elma ticareti yaptığında İstanbul, Ankara ve İzmir’e çok seferi olurdu. Bazen yolu üstünde bazen de yolunu uzatarak elle yazılan Risale-i Nurları tashih için Bediüzzaman’a getirir ve dönüşünde tashih olanları dağıtım merkezlere teslim ederdi. Bu yolculukları esnasında Bediüzzaman Hazretlerini çok ziyaret etmişti. İsmail, risalelerin muhtaç gönüllere ulaşabilmesi için Nafiz Çelebi’nin teksir ettiği risaleleri ve hanımının, kızının, ağabeyi İbrahim ve kızlarının yazdığı risaleleri elma sandıklarına koyarak gizli bir şekilde kamyonla Bediüzzaman’ın tashihine götürürdü. Bir süre sonra dönüşünde tashih edilen risaleleri elma kasalarının altlarına yerleştirerek memleketine geri götürürdü. Bediüzzaman Hazretleri, İsmail’in yaptığı bu nur postacılığı görevi için ona “Senin yolun uzak!” deyip ona her seferinde bir lira yol parası verirdi.

Kaynak

1- Ömer Özcan- Ağabeyler Anlatıyor-6

2- Necmeddin Şahiner- Son Şahitler-3