Gayr-i müslimlerin Müslüman olması bizi heyecanlandırır, son derece mutlu eder. Rus, Alman, İtalyan, Fransız, Amerikalı, Arjantinli, Meksikalı, vs., vs. araştırarak, sorgulayarak Müslüman oluyorlar. Ve öylesine bir samimiyetle İslâma sarılıyor ki, şöyle demekten kendimizi alamıyoruz: “Biz ne zaman onlar gibi araştırıp, sorgulayıp Müslüman olacağız!”
Ve keza, yeni Müslüman olanlar tesettüre, namazlara öylesine sarılıyorlardı ki, nadiren de olsa işverenlerin, “Burada namaz kılamazsın ya namaz, ya iş!” tekliflerine “Namaz!” deyip o an işi bırakıyorlar!
Ama, anadan doğma Müslüman tanırım, “Ya iş, ya namaz!” teklifine, “İş!..” diyorlardı.
Ve “Kaza ederim!” diye kendilerini avutuyorlardı! (Umre yolunda bile, “Şimdi yoldayız, sonra kaza ederiz!” diyorlardı.) Sonra, kaza namazları da kazaya uğradı!
İslâmiyet ecnebilerden önce bizim aramızda yayılsa onlar fevc, fevc İslâmiyete koşacaklardır. Diğer taraftan, masumlara zulmeden öyle canavar, zalim, sözde Müslüman tanırım, insanlığımdan utanırım! Ecnebiler “Böyle bir dine niye gireyim!” diye düşünmez mi?
İşte Bediüzzaman bunun için, “Ey muhataplarım! Ben çok bağırıyorum. Zira asr-ı sâlis-i aşrın (yani on üçüncü asrın) minaresinin başında durmuşum; sureten medenî ve dinde lâkayt ve fikren mazinin en derin derelerinde olanları camiye dâvet ediyorum.” diyor. (Bediüzzaman, Münâzarât, Enstitü/internet, s. 89)
Ve ilâve ediyor: “Eğer biz ahlâk-ı İslâmiyenin ve hakaik-ı îmaniyenin kemalatını ef’alimizle izhar etsek, sair dinlerin tabîleri elbette cemaatlerle İslâmiyete girecekler; belki küré-i arzın bazı kıt’aları ve devletleri de İslâmiyete dehalet edecekler. (Bediüzzaman, Tarihçe-i Hayat, s. 80)
Ki, sonradan Müslüman olanların çoğu, “Bizi Müslümanların samimiyeti, dürüstlüğü, yardımlaşması, aile bağlarının güç olması cezbettiğinden İslâmiyeti araştırdık ve kabul ettik!” diyor.
Gerçekten İslâmiyetin yayılmasını istiyorsak-ki, her Müslüman ister-önce dürüstlük, doğruluk, muhabbet, dayanışma gibi güzel ahlâkı kendi aramızda yaymalı değil miyiz?