DÜN izmir’mitingini görünce, aklıma gelen ilk cümle şu oldu: “Bir şehir meydana inmiş” Genç-yaşlı, kadın-erkek, alevi-sünni, kürttürk.. bayrağını alan soluğu Gündoğdu’da almış.
Aman allahım dedirtecek bir kalabalık. Sadece Gündoğdu değil tabiki. Denizin üzerinde muhteşem bir ahenk vardı. Mustafa Kemal’in askerleri; özgürlük ve huzurun sembolü olan mavinin üzerinde, ellerindeki bayraklarla, kırmızı-beyazı müthiş bir ustalıkla işlemişlerdi sanki. Kelimenin tam anlamıyla “iğne atsan yere düşmez” dedirtecek kitle.
Bunca baskı ve sindirme politikalarına karşı bir isyanın dışa vurumunu gördük Gündoğdu’da.
Meydanda; zorla getirilen memurlar, izinleri iptal edilen memurlar, milli eğitim müdürlerinin baskıyla miting meydanlarına taşıdığı öğretmenler-öğrenciler, fabrikalardan zorla taşınan işçiler yoktu.
Artık yeter diyerek, yüreğini avucunun içine alıp, inançla, umutla yollara düşenler vardı.
“Gavur izmir” sözünün alçaklığını içine sinderemeyenler, atanamayan öğretmenler,     keyfi olarak işten atılan emekçiler, barış bildirisini imzaladıkları için işten atılan, tutuklanan akdemisyenler..
Çocuğunun cenazesini çuvalla taşıyan babalar, bebeğinin aç kalmasına dayanamayıp intihar eden anneler... vardı meydanda.
Sadece İzmir mi?
Mersine bakın. 
Çıplak gözle ucunu göremeyeceğiniz bir kalabalık. Her kesimden insan seli akmış miting meydanına.
Benim gözlemim o ki; İnce’nin mitinglerinde şehirler meydanlara iniyor. Ve bu ilk kez oluyor
Bu meydanları görünce şu cümleyi kurmak geliyor insanın içinden bu sefer olacak!
Bu sefer olacak!
Yani “Gün doğdu doğacak”