İnsan ilk yaratılışında ibadete istidatlı ve takvaya kabiliyetli olarak yaratılmıştır. Verilen istidatlar ibadet ile neşv-ü nema bulup, hayata geçirildiğinde, kastedilen takvaya ulaşılabilir. Fakat takvaya ulaşma süresinde teklif sırrı gereğince, nefis ve şeytanla mücadele etmek, bu zamanın cihadı olsa da, muvaffak olmak, zorlu bir süreçtir. Resul-ü Ekrem’in (asm) tebliği ile birlikte sahip olduğumuz nimetler arttıkça imtihanda o nispette çetin oluyor.

Peygamber Efendimizin (asm); “İnsanlar helâk olur; ancak bilenler hariç. Bilenlerde helâk olur; ancak bildiklerini yaşayanlar hariç. Bildiklerini yaşayanlar da helâk olur; ancak ihlâslı olanlar hariç. İhlâslı olanlar da her an onu kaybetme tehlikesi ile karşı karşıyadır.” (20. Lem’a) hadisi, ihlâs imtihanın şiddetini, “ Emrolunduğun gibi dosdoğru ol” (Hud, 4) âyeti de, istikamet imtihanının şiddetini gösteriyor. Öyle ki Efendimiz (asm) “Hud Sûresi beni ihtiyarlattı,” buyurmuştur.

Peki ya Nur Talebeleri, Nur’un hakikatlerine muhatap olup da elimizdeki nimetin kıymeti nisbetinde imtihana tabi olmayacak mıyız?

“Siz bu şiddetli imtihana girmek ve inceden inceye sizi kaç defa altın mı, bakır mı diye mihenge vurmak ve her cihette sizi insafsızca tecrübe etmek ve “nefislerinizin hisseleri ve desiseleri var mı, yok mu?” üç dört eleklerle elenmek, halisane, sırf hak ve hakikat namına olan hizmetinize pek çok lüzumu vardı ki, kader-i İlâhî ve inayet-i Rabbaniye müsaade ediyor.”(14. Şuâ)

Demek, hak ve hakikat namına olan hizmette imtihan kaçınılmaz. Aslında hep imtihandayız deriz de, her an içinde bulunduğumuz imtihanları da fark edemeyiz çoğu zaman.

Risale-i Nur Talebeleri olarak Üstadımızdan; iman, ihlâs, istikamet, sadâkat, uhuvvet, tevazu, merhamet, şefkat, müsbet hareket, tesanüd, ittihad, ittifak, muhabbet, fenafi’l ihvan gibi dersleri alıp da, bu hasletlerden imtihan edilmeyeceğimizi düşünmek mi acaba, fark edemediğimiz?

Ya da küfür, zulmet, kin, garaz, ucb, ye’is, riya, gıybet, enaniyet, adavet, tenkit, hubb-u cah, tevecceh-ü amme gibi menfi hasletler ile nefis ve şeytan bizleri kandıramaz, düşüncesi mi?

14. Şuâ’daki; “Şimdi en ziyade bizi ve Nurlar’ı vurmak ve sarsmak için en fena plan, Nur Talebelerini birbirinden soğutmak ve usandırmak ve meşrep ve fikir cihetinde birbirinden ayırmaktır,” ifadesi, bu noktada dikkat çekici değil mi?

Kardeşler arasına her ne sebepten olursa olsun, bir sıkıntı bir soğukluk girse, ihlâs imtihanı başlamış oluyor. 

“Bizler birbirimize lüzum olsa ruhumuzu feda etmeye, hizmet-i Kur’âniye ve imaniyemiz iktiza ettiği halde, sıkıntıdan veya başka şeylerden gelen titizlikle hakikî fedakârlar birbirine karşı küsmeye değil, belki kemal-i mahfiyet ve tevazu ve teslimiyetle kusuru kendine alır, muhabbetini, samimiyetini ziyadeleştirmeye çalışır.” (14. Şuâ)

Evet, imtihandayız. Dost ve düşmanı tefrik etmeyerek, hizmet-i imaniyeyi, hiçbir tarafgirlik girmeyerek yapmaya mükellefiz.” (14. Şuâ)

Bu vazifede ya da cihadda, muvaffak olabilmek ise şahs-ı manevinin kuvveti ve duâsı ile mümkün. Ancak o zaman ihlâs ve istikamet üzere kalabiliriz.

Allah’ım, İhlâs Sûresi’nin hakkı için bizi kendi iradesiyle ihlâslı olan ve Senin ihlâslı kıldığın kullarından eyle. Amin.