Yeni eğitim yılı başladı.
On sekiz milyonu aşkın büyük bir potansiyel.
Âdeta genç bir ordu.
Onları seviyoruz, onlardan çok şeyler bekliyoruz.
Cumhuriyette, yüz yıla yakın bir zamanda, eğitim kalbura döndü.
Nice Cumhurbaşkanları, nice başbakanlar, nice millî eğitim bakanları geldi gitti.
İdeolojiye bağlı bir eğitim, eğitimin canına okudu.
Ne öğrenci gidişattan memnun, ne de öğretmen…
Çoğu veliler öğrenciyi ikbal ve maaş beklentisine sokuyor.
Ezbere dayalı bir eğitim, öğrenciyi başka bir halete sokuyor.
Hele son yıllarda yaşananlar eğitimi daha laçkalaştırdı.
Üniversiteden mezun olanlar gözünü devlet kapısına dikiyor.
Her ailenin temel meselesi bu.
Çocukların eğitimi anne karnında başlıyor.
İdeal sahibi veliler yavrularını önce ailede yetiştiriyor.
Tarihe geçmiş şahsiyetlere baktığımızda, büyük insanların iyi bir aile eğitimi aldıklarını görüyoruz.
Sonra öğretmenler.
Bediüzzaman Hazretleri, öğretmenler hakkında şunları söylüyor:
“Bu zaman da öğretmenlere eski zamanların evliyaları nazarı ile bakıyorum.”
Öğretmenin makamı ya kuyu dibi, veya minare başıdır.”
Demek ki mesleğini mükemmel manada yapan bir öğretmenin makamı evliya makamıdır.
Maaş dilencisi ve gününü gün edenlerin makamı ise kuyu dibidir.
Ortaokul yıllarında Türkçe öğretmenimiz bir kompozisyon ödevi vermişti..
Ben kompozisyonu yazıp verdim.
Kucağında yazılan ödevlerle sınıfa giren hocamız:
“Raşit Yücel ayağa kalk!” dedi.
Ben korktum.
Ayağa kalktım.
“Bu ödevi kendin mi yaptın?
“Evet hocam” dedim.
“Çok güzel on veriyorum, bu kabiliyeti geliştir” dedi.
Bu teşvik beni gayrete getirdi.
On sekiz yaşında Çorum’da yayınlanan bir gazetede bir yıl müddetle günlük yazılar yazdım.
1974 yılında başlayan Yeni Asya’daki yazılarım devam etmektedir.
Burada şunu ifade etmek istiyorum:
Öğretmen, öğrenciye yol gösterici olmalıdır.
Öğrencinin ufkunu açıcı olmalıdır.
Okumayı sevdirmelidir.
Öğrenci önce kendi kimliğini bilmelidir.
Hedefi olan öğrenci muvaffak olacaktır.
“Necisin?
Nereden geliyorsun?
Nereye gidiyorsun?”
Sorularını bilen öğretmen ve öğrenci başarılı demektir.