Bir iktidar düşünün memleketin tüm dinamiklerini birbirinden ayırıyor. Ayrışmaya başlıyoruz, bölünmeye gidiyoruz. Semtlerimiz ayrılıyor, şehirlerimiz senin kentin benim kentim oluyor.
Tuttuğumuz takımlar bile ötekileşiyor; Fenerbahçe senin, Galatasaray bizim oluyor. Alış veriş yapacağımız mağazalar bile farklılaşıyor, senin mağazan benim mağazam oluyor. Yemek yediğimiz restoranlar ayrılıyor.
Polis halkından, halk polisinden koparılıyor. Birilerinin polisleri ve bizim polislerimiz oluyor. Memleketin adaleti bölünüyor. Cumhuriyetin savcıları yok, senin savcın benim savcım var. Çocuklarımız ötekileşiyor. Muhafazakâr ailenin çocuğu var bir de diğer ailelerin çocuğu var. Toplum paramparça oluyor. Tüm detaylarımıza kadar bizi biz olmaktan çıkarıyorlar. Üniversitelerimiz farklı, liselerimiz farklı, bizleri okutacak öğretmenler bile farklı. Bizim öğretmenlerimiz var bir de sizin öğretmenleriniz var diyorlar. Gideceğimiz hastaneler bile farklılaşıyor, tedavi olacağımız doktorlar ayrı. İzleyeceğimiz kanallar, okuyacağımız yazarlar, kitaplarımız hepsi ayrışıyor.
Toplum bölünüyor.
Çünkü onlar bölünmenin dilini iyi biliyorlar. Birleşmeden korkuyorlar. Fabrikalarımızı, sivil toplum kuruluşlarımızı hatta gideceğimiz yol güzergahlarını, bineceğimiz tren, metro vs. kamu araçlarını dahi ayrıştırıyorlar. Devletin valisini, kendi valileri olarak görüyorlar. Çocuklarımıza verdiğimiz isimlerde bile bizi ayrıştırıyorlar. Bırakılan sakal da, giyilen elbise de bile ötekileştiriyorlar.
Bu ayrışmanın altından bu ülke ve insanlar kalkar.
Tekrar kucaklaşır. Ancak öyle bir ayrışma yaratmak istiyorlar ki işte bu çok tehlikeli gönüllerimizi ayırmaya çalışıyorlar. Gönülleri ayırıyorlar.
Bu ülkenin tüm renklerinin bir arada birlik olmasından korkuyorlar. Eğer gönülleri ayırmaya devam ederseniz; o çok kullandığınız 814,578 km2 Türkiye varya işte o zaman başınıza yıkılır Tayyip Bey…
Not: 1 Hafta sonra “Birleşme” başlıklı yazım ile sizlerle olacağım.
Kalın sağlıcakla.
