Akılların şirk ve batıl bataklığı içinde olduğu, inançların ise mantıksız örfler ve adetler ile insanların dalâlet çukurlarına battığı karanlık mı karanlık bir zaman diliminde Arap Yarımadası.
İlâhî vahyin ve tahrif edilmemiş bir mukaddes kitabın bulunmadığı ve bu değerlerden mahrum kalmış bir topluluğun nasıl bir zulüm ve ümitsizlik içinde bulunabileceğini tahmin etmek zor olmasa gerek.
İşte böyle bir zamanda Allah resulü (asm) Hira’da ilk vahye kavuştu. “Oku. Yaratan Rabbinin ismiyle Oku”. Dağlar, taşlar, ağaçlar, kuşlar, semadaki yıldızlar hakikî hüviyetlerine kavuşmanın sevinciyle hep bir ağızdan rükûa eğilerek “Esselâmü aleyke Ya Resulullah!” tekbirleri ile yeri göğü bu nida ile çınlatıyorlardı.
Ancak, tarihin her döneminde olduğu gibi bu dönemde de kargaşa ve karışıklılardan istifade edenler, bu İslâmî akımdan hiç de memnun değillerdi.
Mekke’nin en emin kişisi olan Hazreti Muhammed (asm) tarafından neşredildikçe artan Müslüman sayısı, onların oyunlarını bozmuştu. Ne yapıp edip bu duruma son vermek için çareler düşündüler.
Çare olarak, Resulullah Efendimizin (asm) hatırını kıramayacağı Amcası Ebu Talip vasıtasıyla tekliflerini daha sonra da tehditlerini ileterek susturacaklarını sananlar “Bir elime güneşi, diğer elime ay’ı verseniz beni bu dâvâdan vaz geçiremezsiniz” cevabını aldılar. Bu kararlılık karşısında, O’nu (asm) öldürmeye teşebbüs dahil her türlü zulme reva gördüler. Ancak, inayet-i İlâhiye altında olan İslâmiyetin dünyaya yayılışına engel olamadılar.
Her dönemde olduğu gibi içinde yaşadığımız bu zamanda da İslâmî gelişmelere engel olma gayreti içinde olanlar, İslâmı hatırlatan her türlü şeairler başta olmak üzere, peygamberlik makamına yaptıkları saldırıların yanı sıra, Kur’ân’ın dört temel sütunu olan, Tevhid, Nübüvvet, Haşir, İbadet ve Adalet düsturlarına da ilişen “Süfyanist” komitesi, Üstadımızı dünyevî makamlar, yüksek maaşlarla mebusluk ve doğunun umumî vaizliği gibi teklifler götürerek susturmaya çalıştılar.
Üstadımız da, Resulullah Efendimiz (asm) gibi bu teklifleri reddedip bütün vaktini ve gayretini “İmanları kurtarmak” için seferber etti.
Bunun neticesinde, Üstadımızı hapisler, sürgünler, zehirlemeler ve telif edilen Risale-i Nur eserlerinin de yazılmaması, yayınlanmaması için bütün güçlerini kullandıkları halde muvaffak olamadılar.
Ne var ki, ifsat komiteleri boş durmadılar, bu defa da basın yoluyla hücuma başladılar. Yalan, yanlış haberlerle Üstadımızı, Risale-i Nur’u ve Nur Talebelerini halkın nezdinde küçük göstererek, tehlike ve korku havası yaymaya başladılar.
İşte o sırada Zübeyir Ağabey, “Bir günlük gazetemiz olsa da şu mütecavizlere hadlerini bildirsek” diyerek, günlük gazete kurma gayretleri adeta fiilî duâ hükmünde kabul edilip, bugünkü YENİ ASYA vasıtasıyla basın-yayın hizmetini başlatmış oldular.
12 Eylül 1980’de yapılan o menhus ve mel’un ihtilâli yapanlar, Yeni Asya’nın imtiyaz sahibi olan Mehmet Kutlular Abiyi çağırarak. “Bakın, bütün gazeteler ve cemaatler gibi siz de ihtilâli övün, size istediğiniz kadar tiraj ve maddî imkânlar verilecektir.” Tekliflerini, Üstadımız gibi, tehditlere de hiç aldırmayarak ve hiç düşünmeden sert bir şekilde reddederek, o çirkin tekliflerini de yüzlerine çarpmıştır.
Allah (cc) bu kutlu yoldan bizleri ayırmasın. Amin.