Son zamanlarda Japonya’da, yaygın bir sanat dalı olma yolunda hızla ilerliyor. Özellikle çok değerli vazo ya da benzeri kıymetli eşyaların kırılması sonrası onları altınla yeniden tamir etme sanatı olarak biliniyor. İnanılmaz ve paha biçilmez olması önemli. Sağlam olana oranla tamir edilene daha çok ilgi duyulur olmuş. İlgi ve alâkanın her geçen gün artması ve farkındalık oluşturması ile dünya üzerinde yaygın hale gelmesi an meselesi. Birkaç şeyin üzerinde duruluyor, bunlardan ilki; kırılan vazoda kırık hatların kâinat var olduğu müddetçe bir eşi ve benzerinin olamayacağı gerçeği. İkincisi ise; bu kırılmaların Allah (cc) katından gelmiş olması ve kaderindeki çizgiyi hali hazırda taşıyor olması.

Burada kırılmayı tamamen kadere bağlama var. Kırılmasında Allah’ın bir iradesi, ilmi ve hikmeti var, dolayısıyla bu kırılmaların hepsi tek olması çok önemli. Eşi ve benzerinin olmaması noktasında anlamlı bir bakış geliştirmişler. Bu bakış içinde aslında Vahidiyet içinde Ehadiyet sırrının keşfi var. Japonlar bunu çok iyi yakalamışlar, sadece ifade etmeyi sanatsal olarak yapmışlar. Kırılan bir şey yokluğa mahkûm olacak iken, tekrar değer bulması sağlanmış. Onarımcının elinin değmesi ile yeniden kıymet kazanmasının önünün açılmış olması önem kazanmış.

Diyebiliriz ki bizimle bunun nasıl bir bağlantısı olabilir? Bize göre âlemimizde taşıdığımız manevî bir vazo olan kalbimiz var. Sufi âlemde terbiye üstatları da bu tavra yönelik duygularını ifade etmişler. Yani Rabbe ulaşmak adına insan bir kırılmalı, kalbi paramparça olmalı ve nihayetinde direkt Allah’la baş başa kalarak, acz ve fakrı ile O’na kendini açabilmeli. Yani kader ve kaza noktasında imanın gereğini yapabilmeli. Her şeyin faniliğe gittiği şu müşahede âleminde asıl gerçek olan “Ya baki entel baki’’ “Baki olan yalnız Sensin’’ düsturunu bulabilmeli, gerçek Bakiye ulaşabilmeli.

İşte vazonun altınla tamir edildikten sonra Japonların, bunda sufî, ilâhî bir güçün tesiri ve izleri var diyerek çok kıymetli hale getirdikleri vazo misali, insanın da kalbi Allah’a karşı, avamın tabiri ile dibi görmeli ki gerçek Baki’nin yalnızca Allah olduğunu görebilmeli. Gönlünü adeta kaderden atılan altın, yakut, safir ya da en kıymetli taşlarla yeniden sarılarak yeni hayatına dönebilmeli, ama eskisi gibi, kırılmış, tamir olmuş ve Allah’ı bulmuş şekilde.

Aslında bizim en kıymetli vazomuz olan kalbimizin kırılmalarında dahi Rabbimizin izni İlâhî dairesinde olduğunu fark etmek önemli. Bütün sebeplerin birleşmesi ile o kalp kırılırken, bu sebepler perdesinin altında Cenab-ı Hakk’ın, kader-i İlâhinin bir tasarrufu olduğunu fark edebilmek ve teslim olabilmek mühim. Japonlar bunu madde dünyasında kaderi cilveleri görerek sanatsal manada yapmaya çalışmışlar. Aldığımız ders ise sebeplere takılmadan, atılan taşa esir olmadan, kırılan cam parçaları hükmüne geçmeden, bunların arkasındaki gerçek kudreti görebilmek olmalı.

Kırılan vazoyu altınla yapıştıran ve ona paha biçilmez değerler katanlar misali, kırılan kalbimiz için bunu fırsat olarak değerlendirip Cenab-ı Hak ile olan bağımızı yeniden kurmalı. Kırılmaları fırsata dönüştürmek ve kalbimizin değerini arttırmak gayreti ile. Selâm ve duâ ile.