Erwin... niye olmasın?

Bu yazı, rakibin Süper Lig eteklerinde dolaşan Alanyaspor olduğunu unutmadan yazılmıştır. Aziz Yıldırım, Volkan Demirel, Emre Belözoğlu gibi “tepki çekmek üzere dizayn edilmiş” adamlar olmayınca Fenerbahçe bir kolej takımına dönmüş. 

Kavgasız, gürültüsüz, tertemiz bir galibiyet aldılar.

Sayısı azalmış ama coşkusu artmış taraftarının harika desteğiyle…

***

Galatasaray ve Anderlecht maçlarındaki umut Alanyaspor karşısında fiiliyata dönüştü ve Fenerbahçe için zül sayılacak 5 utanç haftası da sonlanmış oldu.

***

Bilen bilir, arşivim iyidir. 

Bendeniz dünkü maçı kurtaran Valbuena’yı nerede bırakmışım en son, ona baktım:

“Herkes futbol oynuyor ama Mathieu Valbuena sanat icra ediyor.”  (16 Ekim 2017)

“Maçın ilk yarısında sadece karşılıklı birer şut vardı. İkinci yarıda Valbuena sahne aldı ve her şey değişti.”  (9 Nisan 2018)

Aykut Kocaman ile Phillip Cocu onu neden kulübeye mahkûm etti, hiçbir zaman aklım almadı.

Valbuena’nın savaşarak kazandığı topu gol yapan Ayew, Valbuena’nın kafasına ortaladığı topu ağlara gönderen Frey, sağ bekte İsla, oyuna girdikten sonra İsmail… iyiydiler.

Bendenizi tersinden şaşırtan İslam Süleymani… 

2014 Dünya Kupasının önemli figürlerinden ve Cezayir’i sürükleyen adam olarak kalmıştı hep hafızamda… Yırtıcılığı ve golleriyle… 

Ama Türkiye’ye geldi geleli o düzeye hiç çıkamadı.

Dün de sıradan bir görüntüdeydi.

İlk kez Milli Takım kadrosuna alınan Merih Demiral’ı ayrı bir dikkatle izledik normal olarak.

Alanyaspor’un en iyisi değildi ama stoper mevkii için fiziği, çabuk karar vermesi, oyun görüşü, müdahaleleri  yerindeydi.

Umarım yeni bir yıldız kazanırız. Çünkü daha yirmi yaşında ve önünde yıllar var.