Bir mengenede sıkışmış, bahara dönük gözlerim, hep aradıklarının ama yüzüne bakılmayanların yolunda gidiyor. Bir şamar vurur gibi giden yollar.. Verilmeyen bakışlar.. Bir mahcubiyetin hicabını taşıyan asude yürekler.. Ve geride kalan yağmur bulutları..

Her şeyin bir sebebi olmalı aslında değil mi? Her duygunun, her gözyaşının, her gidişin bir sebebi olmalı. Var mı sorularımın sebebi peki? Nârın rüzgârında yanarken, içimi hep kemiren o sorular.. Bir yanın kavrulurken diğer yanında açan bahar.. Bütün reddedilişine rağmen, arkasını dönüp giden bakışlara inat, içinde hiç bitmeyen, bitemeyen o ümit.. Nedendir bahar çiçeklerinin hiç bitmeyişi? İçimize konan sonsuz sevme arzusundan mı?

İnsan yorulmuyor işte. Defalarca gittiği, hep aynı ümitle koştuğu kapıdan, aynı gönül kırgınlığıyla kovulsa da, yine aynı kapıya gitmekten bıkmıyor. Kalp belki de en çabuk kendini onaran organımızdır, kimbilir.. Unutup unutup aynı ışığa mütemadiyen koşan kelebekler gibi... Kanatların yanar, gözlerin bozulur, ellerin tutuşur, geri çekilirsin bir daha gitmeyeceğim  düşüncesiyle. Ama bir süre sonra yine kendini o ışığa koşarken bulursun.

Öyle çok tanıdık geliyor ki bazı yaşananlar. Noktayı koyduğun yerde bir bakıyorsun ki, o noktayı daha önce de defalarca koymuşsun. Hiçbir şey değişmemiş. Hiçbir yere gitmemişsin. Hiçbir sözünü yerine getirmemişsin. Hep bildiğin yollardan, bildiğin davranışlardan ve aslında ezberlediğin yollardan tekrar geriye yuvarlanmışsın. Hayat bu mu diyorsun işte. Hem de kuvvetlice, çığlık çığlığa... Neden böyledir bilmem. Neden insan bilmediği yolları denemek varken, tekrar tekrar düştüğü yola geri döner? Neden farklı yerler, farklı insanlar keşfetmek ve onlarla yeni farkındalıklara yelken açmak varken, bildiği insanların bildiği davranışlarıyla kendini harap etmeyi seçer? İnsanoğlu ne garip diye bitireceğim cümleyi, klişe olacak. Ama evet, insan çok garip..

Tanıdığın, zarar görsen de bildiğin insan karakterleri, hiç tanımadığına göre daha güvende hissettiriyor olmalı. Başını biliyorsun hikayenin, sonunu da.. Zarar göreceksin, onu da biliyorsun. Belki de bir tür kendini güvende görme çabasıdır bütün yaşadıklarımız. Zarar mı göreyim, güvende mi olmayayım ikileminde, zarar görmeye razı olup bilmediğimiz bir kişide güvende hissetmemeyi seçmeyişimizdir belki bütün seçmelerimiz. Kabuğunu yırtanlar, kendini aşanlar işte tam da bu dönemeçte konfor ve güven dairesini bir kenara bırakarak gözünü kapatıp, bilmediği yollara sapanlardır diye düşünüyorum. Hayat durağanlık sevmez. Beyin aynılıktan hoşlanmaz. Beden yeknesaklığa sert tepki verir ve sürekli sorun çıkarır. Demek ki yaratılış, -ya da adetullah kanunları mı demeliyim- insanın hiç durmadan akmasını, hayatını akıtmasını ve akarken yolunun üzerindeki her dokunduğu yere bir şey bırakmasını, bir şey almasını salık veriyor. Hayatımıza da dönüp baktığımızda, elimizde kalan olayların kendinden çok, hissettirdikleri, yaşattıkları, biriktirdiği anıları değil mi?