Geçen hafta sonu İstanbul’daki Trabzon yine hareketliydi. Birçok etkinliğe davet edildik, kimine katıldık kimine de muhtelif mazeretlerden ötürü katılamadık.
Cumartesi akşamı İstanbul Trabzon Federasyonu Başkanı Dursun Çağlayan’ın oğlu ile Sürmene geçmiş dönem belediye başkan adayı Orhan Kahveci’nin kızının Grand Cevahir Otel’de düzenlenen düğün merasimine gittik. Gerçekten son derece nezih ve üst düzey bir düğün organizasyonuyla karşılaştık, çok sayıda dostla görüşüp hasbıhal etme fırsatı bulduk. Düğünde çok sayıda dost vardı ama uzun süre sonra ilk defa toplamda tanımadıklarımın daha fazla olduğu bir Trabzon cemiyetinde bulunduğum için biraz da şaşırdım. Demek ki Trabzon dediğimiz derya bizim ufkumuzun da ötelerine uzanıyordu. Bu aynı zamanda sevindirici bir şeydi.
Düğüne milletvekilleri Akif Hamzaçebi, Mehmet Muş, Mustafa Destici, Celal Adan, AK Parti İstanbul İl Başkanı Bayram Şenocak, Arnavutköy Belediye Başkanı Ahmet Haşim Baltacı, Yeniden Refah Partisi İstanbul İl Başkanı Hüseyin Terzi ve eski bakan Faruk Özak başta olmak üzere çok sayıda seçkin bir davetli topluluğu katıldı. Trabzon Dernekleri Federasyonu Başkanı İsmail Şatıroğlu ve yardımcısı ve aynı zamanda Bağcılar Trabzonlular Derneği Başkanı Ethem Coşkun da gecede hazır bulunanlar arasındaydı. Trabzon’un iki federasyon başkanının sıcak ve samimi görüntüler vermesi, uzun uzun sohbetler etmesi de dikkatlerden kaçmadı. Neden kaçmadı, çünkü Dursun Çağlayan’ın halen başkanı olduğu İTF TDF’den sonra kurulmuştu ve TDF’nin geçmiş dönem başkanları olan Nurettin Turan ile Mustafa Demir’in diğer federasyonun başkanıyla bir arada görüldüğüne kolay kolay şahit olamazdınız.
Federasyonların birleşmesi şart değil, gerekli de değil
Bu samimi görüntülere şahit olup da konuyla ilgilenenler belki de hiç gündemden düşmeyen “federasyonların tek çatı altında birleşmesi” meselesini de akıllarından geçirmişlerdir ister istemez. Bize göre bu şart değil, aslında gerekli de değil. Birden fazla federasyon bulunmasında hiçbir mahzur yok. İkisi de farklı mecralarda faaliyetler gerçekleştirebilir, Trabzon ve Trabzonlulara çok faydaları olabilir. İki federasyon hakkında da söyleyeceğimiz çok şey var, ancak inisiyatif almak ve hamle yapmakta öncelik sonra kurulana, yani İTF’ye düşüyor. Çünkü rakip demesek de alternatif olarak kuruldu. Geçtiğimiz günlerde bir İTF yönetim kurulu üyesiyle bu konu hakkında konuşurken “Ama Trabzon Günleri TDF’de. O olmadan biz bir şey yapamayız” gibi bir şey söyledi. Bu çok yanlış bir düşünceydi. Sivil toplumculuk çok geniş bir alandı. Mesele fikir edip uygulamaktı.
Pazar günü sabahı TDF’nin Karadenizli sanatçılarla buluştuğu kahvaltı programına davetli olduğumuz halde katılamadık, çünkü Ortaköy Camii’nde sağlığında uzunca bir süredir görüşmediğimiz eski bir dostumuzun cenazesi vardı. Kahvaltıya gitsek oraya yetişemeyecektik. (Cenazeye katılıp merhuma son görevimizi ifa etmeye çalıştık, ancak orada yağmuru yiyince amiyane tabirle şifayı kaptık ve davetli olduğumuz iki ayrı düğüne yani dostlarımız İdris Türk ve Hüsamettin Bayraktar'ın çocuklarıın düğününe de gidemedik.)
Buluştular, bir araya geldiler...
Yalnız, fikir sahibi olmak için katılmamıza gerek yoktu. Katılanlardan aldığımız bilgiler de bunu teyit ediyor. Bu tür “buluşma”, “bir araya gelme” klişesi olan kaç tane etkinliğe katıldığımızı ve haber yaptığımızı bilmiyoruz. “Buluşma”nın öncesiyle sonrası arasında buluşanların hayatında ne kadar ve ne yönde bir değişiklik oluyor diye sorguladığınız zaman bir şey bulmakta çok zorlanıyorsunuz. TDF, eski başkan Mustafa Demir zamanında meslek buluşmaları düzenledi. Bazı Trabzonlu meslek erbabıyla (yanlış hatırlamıyorsam tıp doktorları, hukukçular ve mühendisler vs.) birer kez kahvaltılı toplantı yapıldı. Sonra? Sonrası yok. Bu meslek erbabıyla bir network oluşturulup, hem kendilerine hem de Trabzonlulara fayda sağlayabilecek bir yapı oluşturuldu mu? Bu yönde herhangi bir çaba sarf edildi mi? Acaba o “meslek buluşmaları” gerçekten gerisini getirmek için düzenlenmişti de yarım mı kalmıştı yoksa bütün amaç “bir araya getirmek”, “buluşturmak”tan mı ibaretti? Bilmiyoruz. Bildiğimiz, TDF orijinli herhangi bir mesleki örgütlenme ya da dayanışmanın görünürde olmadığıdır.
“Bu işler öyle kolay mı?” itirazları yersizdir. Kolay olsa herkes yapardı. Yapacağım diye göreve talip olunuyor.
Artık bu kısır süreç bir şekilde sona ermelidir. Zaten insan insiyatifiyle sona ermezse hayatın akışı kendi usulüyle sona erdirecektir.
