Uğur Meleke'den derbi için çarpıcı tespitler

Yine Nisan ayıydı. Yine bitime 7 hafta vardı. Türk futbolunun iki devi Galatasaray’la Fenerbahçe, Pazar 19’da sarı-kırmızılıların sahasında karşılaşıyorlar, maçı Aydınus yönetiyordu. Beşiktaş liderdi, ligde sürpriz bir ikinci vardı.

Genç Bülent Korkmaz’ın Galatasaray’ıyla, tecrübeli Aragones’in Fenerbahçe’si ligden kopmuşlar, Kupa 2 için yarışıyorlardı. Tarih tekerrürden ibaretmiş gerçekten: Bundan tam 8 sene önce, Nisan 2009’da Galatasaray’la Fenerbahçe yine tatsız bir derbi oynamışlar, maç neredeyse pozisyonsuz, kavga-gürültü içinde bitmişti Ali Sami Yen’de.

Sezon sonunda bu iki takım ligi dördüncülük ve beşincilikle tamamlayabilmiş, iki hocanın da ömrü uzun olmamıştı.

Yazık ki 8 sene sonra değişen fazla bir şey yok: Aziz Yıldırım’ın takıntılı yönetim anlayışı... Galatasaray’ın istikrarsız yönetimleri... Volkan... Sabri... Sahaya yağan yabancı cisimler...

Sonsuz faul, sonsuz kavga. Tek fark Souza’nın golü. Galatasaray’la Fenerbahçe taraftarları, daha iyisini hak ediyorlar sanki.

İki takım taraftarlarına açılan derbilerden ne kazandık, ben anlayamadım doğrusu. 90 dakika boyunca sadece küfür, sadece yabancı madde, sadece tribün terörü. Akılda kalan bu.

Advocaat bir derbiyi daha aynı anlayışla kazandı; ceza alanının önüne bir çukur kazdı ve oraya döktü rakip oyuncuları! Fenerbahçe’nin iki isabetli şutu, tek bir kontra pozisyonu var. Galatasaray’a da bir Şener hatası, bir Rodrigues driplingi ve bir Semih şutu dışında fırsat vermediler.

Galatasaray’ınsa geveleme hastalığı sürdü yine: Böyle tek taraflı bir maçta bile paslarının yüzde 38’i geriye. Fenerbahçe’ninse yüzde 23’ü... Sabri’nin 30, Tolga ve Selçuk’un 27, Sneijder’ın 22 pası geriye. Galatasaray eriyor. Yana ve geriye doğru hem de.

İmkanınız varsa 10’uncu dakikayı bir daha izleyin: Aatif sıkışık bölgeye gidiyor, Tudor kenardan kendini hırpalıyor, “faul yapma” diye çıldırıyor çizgide. Ve Sabri gidip ne yapıyor, tahmin edin!

Çok fazla ortalarda gözükmediği bir büyük maçta daha skoru belirlemeyi bildi Souza.

Sahaya çıkan takım, onun takımı değil. Diziliş, onun dizilişi değil. Oyun, onun oyunu değil. Bir teknik adam yenilecekse bile, inandıklarında ısrar edip yenilmeli. Talimatla yaptığı kadroyla değil.

Aynı senaryoyu bu yıl dördüncü defa sergiledi, bir derbiden daha istediğini alarak çıktı. Eğer Krasnodar maçına Emenike’yle çıkmasaydı, Avrupa’da da bu anlayışla devam edebilirlerdi.