Giriş
Contemporary İstanbul’a özel konuklar için ön izleme gününde ilk defa gittim. İki binada binlerce sanat eseri. Neden ilk defa? Çünkü boyanın dışında çeşitli teknikten kuvvet alan yapıtlar, hadi bir kısım çağdaş sanatı da ekleyeyim, benim sanat zevkimle örtüşmüyor. Fırça darbelerinin, bir daha bir daha baktıran ışığı, gölgesi, kadrajı yine bana göre yok.
Güzel sanatlar tahsili yapmama rağmen, bu yaşıma kadar, resim ve heykel ile büyümüşüm. Ama anlayan anlıyor ki, büyük bir kalabalık vardı. Evet bu yıl gittim. Milliyet Sanat standında, Türkiye’nin en kapsamlı ve en büyük koleksiyoncusu Erdoğan Demirören’in sadece holding binasındaki koleksiyon eserlerinden bir seçki sunulacağı için.
Video çekimi pek başarılı olmasa da ekranda seyrettim. Video bitti ve bir anda 20 yıl öncesine gittim. Anlatayım. Taksim’de bir otelde kitap müzayedesindeyim. Yüzlerce eski kitap arasında, dev boyutta eski İstanbul gravürlerinden bir kitap var. Tanıtım kitapçığında gördüğüm... O zamanlar VIP Dergisi’ni çıkarıyorum.
Hepsini zamanla dergide kullanırım düşüncesiyle gittim. Ama geç kaldığım için salonun en arkasındayım. Nihayet sıra o kitaba geldi. En önden birisi numarasını kaldırdı. En arkadan da ben.
Bu kaldırma faslı ikimizin arasında devam etti. Nedense başka talip de çıkmadı. Bu bilinen bir gerçektir. Türk sanatseverler gravüre pek rağbet etmez. Bir an geldi, fiyat olmayacak noktaya gelince, silkindim ve durdum. Müzayede psikolojisi böyledir. Kitap, en öndeki bayrakta kaldı. Numaramı verip ayrıldım.
Yıllar sonra Erdoğan Demirören’in Kanlıca’daki yalısında, bugün çok kapsamlı bir müze görünümünde olan kayıkhanedeki 30 kişilik tarihi masada yemekteyiz.
Sevgili kardeşimiz Tülin Demirören’in ikramında. Dostlarımız Julina ve Ural Hakverdi’yle beraber. Yemek sonrası Erdoğan abi, çok çeşitli koleksiyonunu gezerek anlatmaya başladı. Hepsinin tarihi geçmişleriyle.
O da ne! Benim müzayedede alamadığım o gravür kitabı, büyük bir sehpanın üzerinde tarihi kılıçlarla birlikte duruyor. Şaşırdım. Ve hemen müzayede gününü anlattım Erdoğan abiye. Hatırladı tabii. “İnsan gelip bir tıslamaz mı, abi dur diye! Yok yere değerinin fazlasını verdirdin bana.”
Sonra da bitmeyen jestlerinden birini yaptı. “Al götür. Sana hediyem olsun.” Alır mıyım? Bir koleksiyonerin severek aldığı bir parçasını almak bana göre etinden et koparmaktır. Almadım tabii. Evlatları bir gün babalarının hatırasını bir özel müzede yaşatacaklardır. Hiç şüphem yok. Ve siz de gezerseniz o müzeyi, o kitabı mutlaka görün. Belki bu anıyı da hatırlarsınız.
BENCE DE...
Yeni ders yılı geçen hafta başladı. 18 milyon öğrencimize hayırlı olsun. Umarım başarıları ile geleceğimizin mimarları olurlar. Bu arada Cumhurbaşkanı Erdoğan da Kabataş Lisesi’ni ziyaret ederek öğrencilere seslendi.
Okuldan ayrılırken bir öğretmenin elini öpmeye çalışmasına izin vermeyen Erdoğan, “Annenizin, babanızın, öğretmenlerinizin elini öpün. Başka kimsenin elini öpmeyin” dedi. Bunu öğrencilere de tekrarladı. Bu yılki ders yılı başlangıcının da ön sözü buydu bence.
BABA-KIZ DAYANIŞMASI
Contemporary’ye, bir başka gitme nedenim de şimdi hayatta olmayan büyüğüm Bay Eli’nin kızı Shelly Ovadia’nın, Türkiye mümessili olduğu, dünyanın en ünlü kalem markası Caran d’Ache’ın standında Tektaş Pazarlama Koordinatörü kızım Elçin Can Gürbüzer’e destekti tabii.
Hem onun gönlünü aldım, hem de genç sanatçıların Caran d’Ache tutkusunu gördüm mutlu oldum. Ancak, İngiliz sanatçı Martin Harrison Priestman ve Fransız sanatçı Verenique Marganne Polat’ın workshop’larını izleyemedim. Çünkü sonraki günlerdeydi. N’apalım, seneye inşallah.
PEKİ
“Et alırken sorgulayın, bilinçli olun” dedi bakan. Okul malzemesi alırken “Güvenli Ürün Bilgi Sistemi’ne bakın” dedi bir diğeri. Desenize yine iş başa düştü.
GARANTİYE AL
Mars'ta su bulunmuş. Amca hemen sormuş 'O suyla abdest alınabiliyor mu?'
Öteki amcanın cevabı: Sen yine de yanında bir bidon su götür.
